Nigdy go nie zapomnę. Nie zapomnę jego głosu, rysów twarzy i spojrzenia. Spojrzenia które paraliżowało mnie od stóp do głów. Ale zacznijmy od początku..
Jestem Klaudia. Mam siostrę bliźniaczkę Lize. Jesteśmy bliźniaczkami dwujajowymi. Nasze życie nie zawsze było ciekawe. Mieszkamy w małej mieścinie pod Warszawą. Zawsze trzymaliśmy się w szóstkę. Ja, Liza Paweł, Filip, Iza i Krystian. Znaliśmy się wszyscy od kiedy się tu wprowadziliśmy. Miałyśmy wtedy 7 lat Iza i chłopaki byli od nas o rok starsi. Nasze życie było normalne do 15 roku życia. Wtedy właśnie dowiedziałyśmy się o tym, że rodzice chcą się rozwieźć. Mama chciała nas zabrać do Londynu, ale nie chciałyśmy zostawiać przyjaciół. Niestety mama postawiła na swoim i wyjechałyśmy z nią. Ciężko było mi się żegnać i tymi debilami z podwórka, ale tak widocznie miało być. Byłam zła na mamę, że zabrała nie od nich, od Pawła, i tego wszystkiego..
Byłyśmy w Anglii już 2 miesiące. Kontaktowałam się z Izą i Krystianem, rozmawialiśmy na skype, byłam szczęśliwa, że mogę 'być z nimi' chociaż wirtualnie. Czasami przychodził nawet Filip, rozmawialiśmy wtedy dłużej niż zwykle, jednak nigdy nie było Pawła. Zawsze gdy o niego pytałam zmieniali temat, jakby coś przede mną ukrywali.
Pewnego czerwcowego dnia zadzwonił do mnie Filip. Filip Zakrzewski. Ciemny blondyn o jasnej cerze i zielonych oczach, średniego wzrostu.
-Tak?
-Klaudia, Klaudia słyszysz mnie?
-Filip? Co jest?
-Co.. Słuchaj, jest taka sprawa, uznałem, że powinnyście z Liz wiedzieć..
-no co jest ?!
-Bo.. Tata Pawła nie żyje...Zginął w wypadku samochodowym wczoraj w nocy, dziś policja powiadomiła Pawła.
-Paa..nie żyje...-mruknęłam.Po dłuższej ciszy głos Filipa zaczął brzęczeć w słuchawce.
-Klaudia, jesteś tam ? /haaloo// - nie odpowiedziałam nic. Odłożyłam słuchawkę.
Nie mogłam tego zrozumieć. Jego tata, to niemożliwe. Jeszcze kilka miesięcy temu rozmawiałam z nim, stałam koło jego domu, żegnałam się z nim. A teraz ... nie to niemożliwe.. Tłukłam się z myślami. A Paweł, co z Pawłem... No właśnie. Paweł Rams.Wysoki, śniady niebieskooki brunet. Przecież on nie miał matki. Nigdy jej nie znał. Wychowywał się tylko z ojcem. Ona zostawiła ich, gdy Paweł był malutki. Oprócz ojca nie miał żadnej rodziny, tylko jakąś ciotkę, mieszkającą koło Gdańska.
-Liza !!! - zaczęłam krzyczeć.
-Co jest ?
-Pawła.. ojciec Pawła nie żyje..
-Co? Jak to ?! - wyjaśniłam jej wszystko, cały przebieg rozmowy z Filipem.
-Musimy tam jechać- wykrztusiła Liz po chwili.-mamo, tata, tata Pawła nie żyje, musimy jechać, musimy tam jechać.
-Nie ma mowy, nigdzie nie jedziecie.
-Mamo, dzwoniłam już do taty, my musimy, musimy go wesprzeć. - powiedziałam.
-Taty? to knujecie już za moimi plecami. Nie ma mowy.
-Mamo, musimy jechać na pogrzeb. Jest za dwa dni i nie możesz nam tego zabronić!!-wykrzyczała Liza.
-nie !!- krzyknęła stanowczo. W tym samym momencie rozległ się dźwięk telefonu.Poszła go odebrać. Nie było jej chyba ze 20 min po czym wróciła do kuchni.
-Dzwonił ojciec. Niech wam będzie. Joshep zarezerwuje wam bilety..-burknęła. Joseph, nowy chłopak naszej mamy, coś koło czterdziestki.Nie był natrętem, nawet go lubiłam. Miał syna w naszym wieku, Ben'a.
2 Dni potem byłyśmy już w samolocie. Było coś około 9.30 rano gdy byłyśmy już w domu. Weszłyśmy do pokoju rozpakowałyśmy się i pojechałyśmy z tatą na pogrzeb. Na cmentarzu byli wszyscy oprócz Pawła.Po ceremonii przywitaliśmy się z paczką i porozmawialiśmy trochę.
-Gdzie Paweł?
-Nie wiem..-burknął Filip.
-Mówcie, co z nim jest?!
-Klaudia, to naprawdę nie jest twoja sprawa- wtrąciła Iza.
-Moja , właśnie moja..
-On ma ostatnio problemy, dziewczyny..-syknął Krystian.- problemy ze sobą. Nie wiemy gdzie on jest i nie interesuje nas to.
-Filip..- spojrzałam na niego pytająco z nadzieją w oczach.
-To nie jest już ten sam Paweł co 2 miesiące temu, Klaudia.To nie on..- szepnął Filip łapiąc mnie za ramiona. Wyrwałam mu się i szybkim krokiem ruszyłam w stronę centralnej bramy cmentarza.
-Gdzie idziesz ?
-Do Pawła.- krzyknęłam i pobiegłam w kierunku jego domu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz